هرلحظه بهانه ی تورامیگیرم

هرثانیه بانبودنت درگیرم

حتی تواگربه خاطرم تب نکنی

من یکطرفه برای تومیمیرم

پیاده امده ام......بی چاروچراغ........بی اب وایینه.........بی نان ونوازش.

حتی تنهاوکوله ای کهنه وکتابی کال ودلی که سوختن شمع نمیداند!!!

کوله بارم پرازگریه های فروغ است......پرازدشت های بی اهو.....پرازصدای سرایدارهمسایهکه سرفه های سرخ سل ازگلوگاه سینه اش بالا میرود.......پرازنگاه کودکانی که شمردن تمام ستارگان ناتمام اسمان هم انهارا بهخانه ی خواب نمیرساند.میدانم کوله ام سنگین ودلم غمگین است,اماتودلواپس نباش.....شهریارم!!!!

نیامده ام که بمانم تنها به اندازه ی نفسی کنارم باش.........

تمام جاده های جهان رابه جستجوی دستهای توامده ام.......

پیاده .....باورنمیکنی؟پس این توواین پینه های پای پیاده ام....

حالابگودراین تراکم تنهایی مهمان بی چراغ نمیخواهی؟؟